Artyści

Edyta Geppert tworzy swój własny, nieporównywalny z innymi wykonawcami, teatr piosenki. Nie lubi, gdy się mówi o niej wokalistka. Nie chce też określać tego, co robi słowami “poezja śpiewana”. Po prostu śpiewa piosenki. Najbardziej odpowiada jej zapomniana już definicja francuskich encyklopedystów: “Piosenka – rodzaj wiersza, krótkiego, do którego dodaje się muzykę, aby był śpiewany przy okazjach towarzyskich, a nawet samemu, jeśli się chce oddalić znudzenie, jeśli się jest bogatym lub lżej znosić nędzę, jeśli się jest biednym”.

Wychodzi na scenę tonącą w mroku. Nawet nie widać zarysu jej sylwetki. Dopiero, kiedy odezwą się pierwsze takty muzyki, snop światła rozświetli dyskretnie jej postać. Nieodmiennie w blond fryzurze, zawsze w czerni, bez gadżetów. Znana z tego, że z wielką starannością buduje swój repertuar. Jej precyzyjnie wyreżyserowane recitale są rzadką okazją usłyszenia prawdziwych perełek piosenki literackiej. Wśród autorów tekstów odnajdujemy: Magdę Czapińską, Agnieszkę Osiecką, Jacka Cygana, Marka Dagnana, Jerzego Ficowskiego, Jonasza Koftę, Wojciecha Młynarskiego i Andrzeja Poniedzielskiego, a wśród kompozytorów m.in.: Henryka Albera, Włodzimierza Korcza, Seweryna Krajewskiego, Andrzeja Rybińskiego.

Bardzo wiele piosenek z jej repertuaru wytrzymało próbę czasu i stało się już evergreenami. Z prostych, melodyjnych małych form słowno-muzycznych artystka wydobywa wielkie emocje, które natychmiast stają się udziałem publiczności.

Recital Edyty Geppert to znakomita okazja do spotkania z jej niezwykłym kunsztem interpretatorskim i z tak rzadką już dziś umiejętnością budowania kontrastowych nastrojów – piosenki liryczne są zderzane z dramatycznymi, a dramatyczne – z zabawnymi, tzw. kabaretowymi reprezentowanymi przez teksty klasyka gatunku, Mariana Hemara. Ten recital to niezwykła okazja przeżycia emocji, jakich dostarczają publiczności tylko nieliczni, obdarzeni prawdziwą charyzmą artyści.

Edyta Geppert jest absolwentką warszawskiej Szkoły Muzycznej im. F.Chopina (ukończyła Wydział Piosenki). Początek jej kariery można datować na 1984 rok, wtedy bowiem otrzymała I nagrodę na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu oraz Grand Prix Festiwalu Polskie Piosenki w Opolu. Potem na artystkę spadł dosłownie deszcz kolejnych laurów, m.in. wygrała Międzynarodowy Festiwal Piosenki na Malcie i w Bratysławie, otrzymała dwa Wiktory dla najciekawszej osobowości TV i jeszcze dwukrotnie – Grand Prix Festiwalu w Opolu (1986 i 1995 rok).

Artystka mówi o sobie: Najchętniej śpiewam, jak pięknie to ujął Icyk Mager, “o tym, co sercu jest bliskie i drogie”. I jeszcze: Nie należę do żadnej drużyny, nie bywam tam, gdzie aktualnie wypada. Sama wybieram sobie zarówno przyjaciół, jak i współpracowników. Mówię, to co myślę. Za ten luksus żadna cena nie wydaje mi się zbyt wysoka.

Tajemnica trwałego sukcesu piosenkarki tkwi w jej scenicznej osobowości, która przenika każdą piosenkę, każdy tekst. O czymkolwiek śpiewa, wydaje się, że przedstawia doświadczenia z własnego życia. Nic nie jest jej obce. Z minuty na minutę potrafi zmienić się nie do poznania. Stały jest element pewnego niepogodzenia z losem, nadziei pełnej idealizmu, według którego mało kto teraz żyje, ale lubimy o tym słuchać. Teksty wykonywane przez Edytę Geppert, wszystkie razem i każdy z osobna, są czymś więcej niż zlepkiem banalnych słów, pod które podłożono muzykę.

Irena Santor (z domu Wiśniewska) urodziła się 9 grudnia 1934 roku w Papowie Biskupim na Pomorzu. Swoją karierę zawodową rozpoczęła w 1951 roku w Państwowym Zespole Ludowym Pieśni i Tańca “Mazowsze”. Po opuszczeniu “Mazowsza”, w 1959 roku dokonała pierwszych nagrań i zadebiutowała jako solistka na estradzie. Twórcami Jej pierwszych sukcesów zawodowych byli Stefan Rachoń i Władysław Szpilman, a nauczycielami Barbara Fijewska (aktorka), Wiktor Milewski (akompaniator) i Wanda Wermińska (śpiewaczka operowa). Nie do przecenienia był kontakt, w czasach mazowszańskich, z Tadeuszem Sygietyńskim, który był Jej najważniejszym  nauczycielem i przewodnikiem.

Pierwsze wielkie sukcesy to udział w festiwalu sopockim w 1961 roku i zdobyte tam nagrody dla piosenek “Embarras” i “Walczyk na cztery ręce” oraz nagroda za interpretację tych piosenek. Potwierdzeniem Jej kunsztu estradowego było wykonanie w 1966 roku, na festiwalach w Opolu (I nagroda) i w Sopocie (III nagroda) piosenki “Powrócisz tu”. Kolejne lata to nieprzerwane pasmo sukcesów, wiele występów, nagrań radiowych, płytowych i telewizyjnych. Oprócz nagrań piosenek estradowych, Irena Santor może się poszczycić nagraniem wielu innych utworów i płyt, które potwierdzały Jej umiejętności i wszechstronność.

W 1991 roku artystka postanowiła zakończyć swoją karierę zawodową związaną z występami na estradzie. Zdecydowała zająć się pracą charytatywną i społeczną, sporadycznie tylko występując w różnych przedsięwzięciach z tym związanych. Zapewniła jednak publiczność, że jeżeli tylko będzie taka możliwość, to nagra jeszcze jakieś płyty, wystąpi w radiu lub telewizji. Oddała się pracy społecznej na rzecz Stowarzyszenia Polskich Artystów i Wykonawców Muzyki Rozrywkowej, którego od 1994 roku, przez prawie 10 lat, była przewodniczącą. Choroba, która dotknęła Irenę Santor i szczęśliwe wyjście z niej, w 2000 roku, były bodźcem do wzięcia udziału w akcjach promujących profilaktyczne badania mammograficzne i cytologiczne. Artystka zaangażowała się także w prace Polskiej Unii Onkologii oraz w działalność charytatywną. W 2009 roku, ku radości publiczności, która nigdy nie pogodziła się z odejściem artystki z estrady, Irena Santor  wznowiła swoje koncerty, występując od czasu do czasu w różnych miastach Polski. Rok 2009 zakończyła wielkim urodzinowo- jubileuszowym koncertem, w Sali Kongresowej, wieńczącym 50 lat Jej pracy artystycznej.

Ważnym wydarzeniem roku 2010 było nagranie i wydanie płyty z nowymi piosenkami, zatytułowanej “Kręci mnie ten świat”. W 2013 roku ukazał się, nakładem Reader`s Digest, “Pamiętnik” składający się z książki i 3 płyt CD z piosenkami z różnych lat. Polskie Radio natomiast wydało interesujący album z nagraniami kilkudziesięciu piosenek z lat 60. i 70. pochodzących z popularnego programu radiowego “Podwieczorek przy mikrofonie”. Album (3 płyty CD) nosi tytuł “Delicje z Podwieczorków przy mikrofonie”.

Interesującym i wzruszającym doświadczeniem dla Ireny Santor był udział w nagraniu płyty “Wasowski Odnaleziony. Ktoś zbudził mnie”, gdzie dzięki współczesnej technice mogła zaśpiewać w duecie z Jerzym Wasowskim. W 2014 roku Irena Santor wydała dwie płyty “Zamyślenia” oraz “Punkt widzenia” – tę ostatnią wydało Polskie Radio z okazji 80. urodzin Artystki. Artystka stale występuje ze swoim recitalem.

Alicja Majewska – urodzona 30 maja 1948 roku we Wrocławiu. Absolwentka Wydziału Psychologii i Pedagogiki UW. Od 1971 roku śpiewała w zespole Partita. W 1974 roku rozpoczęła karierę solową – w tym właśnie roku zaprezentowała się szerszej publiczności w programie telewizyjnym złożonym z piosenek Hanki Ordonówny „Miłość ci wszystko wybaczy” i dzięki temu występowi została zauważona przez środowisko, a także przez Mariusza Waltera, który zaproponował jej przygotowanie programu w stylistyce retro dla Studia 2. Do 1977 roku była związana z Teatrem na Targówku w Warszawie. Na lekcje śpiewu uczęszczała do prof. Olgi Łady. Koncertowała w wielu krajach Europy, Azji, a także w ośrodkach polonijnych USA, Kanady i Australii. Wylansowała szereg przebojów, m.in. „Jeszcze się tam żagiel bieli”, „Odkryjemy miłość nieznaną”, „Być kobietą”, „To nie sztuka wybudować nowy dom”.

Znalazła uznanie w oczach zagranicznych jurorów zdobywając Grand Prix na festiwalach: w Rostock’u – NRD  (1980 r.), w Hawanie na Kubie (1985 r.).

Wielokrotnie nagradzana na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu:

„Bywają takie dni” – nagroda główna Ministra Kultury i Sztuki  ( 1975 r. ),
„Jeszcze się tam żagiel bieli” – drugie miejsce  ( 1980 r. ),
„Dla nowej miłości” – wyróżnienie  ( 1985 r. ),
„Odkryjemy miłość nieznaną” – wyróżnienie  ( 1986 r. ),
„Marsz samotnych kobiet” – druga nagroda  ( 1987 r. ),
nagroda specjalna Przewodniczącego Komitetu Organizacyjnego KFPP Opole ’89 za indywidualność artystyczną,
Złoty Mikrofon, przyznawany przez Zarząd Polskiego Radia – 52. KFPP Opole 2015.

Program estradowy „Bardzo przyjemny wieczór”, którego była gospodynią został nagrodzony „Gwoździem Sezonu” w roku 1978. Dokonała wielu nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia i płytowych. Owocem współpracy z innymi artystami są niezapomniane piosenki śpiewane w duecie (między innymi z Andrzejem Zuchą, Zbigniewem Wodeckim, Jerzym Połomskim, Dorotą Osińską, Grzegorzem Markowskim, Ryszardem Rynkowskim), jak również, opracowane muzycznie przez Włodzimierza Korcza, płyty z kolędami (pierwsza z nich z Łucją Prus i Jerzym Połomskim, następnie „Kolędy w Teatrze Stu” z Haliną Frąckowiak i Andrzejem Zauchą oraz trzecia ze Strzyżowskim Chórem Kameralnym). Wykonawczyni pieśni sakralnych (nagrania płytowe, koncerty telewizyjne), udział w oratoriach Włodzimierza Korcza i Ernesta Brylla. Śpiewa teksty znakomitych autorów – głównie Wojciecha Młynarskiego. Na stałe współpracuje z kompozytorem
i pianistą Włodzimierzem Korczem, autorem muzyki większości jej piosenek.

Włodzimierz Korcz jest absolwentem łódzkiej PWSM, był uczniem Zbigniewa Szymonowicza. W latach 1968-1970 był redaktorem muzycznym Polskiego Radia w Łodzi. W latach 1974-1977 pełnił funkcję kierownika muzycznego Teatru na Targówku (obecnie Rampa).

Komponuje muzykę teatralną i filmową, bierze udział w koncertach radiowych i telewizyjnych. Był szefem muzycznym cyklicznych widowisk telewizyjnych, m.in. reżyserowanych przez Krzysztofa Jaślara Mazurskich Biesiad Kabaretowych czy Lidzbarskich Wieczorów Humoru i Satyry. Otrzymał nagrody na festiwalach piosenki w Opolu, Rostocku, Witebsku i Bratysławie. Współpracował z kabaretami: Pod Egidą, TEY, Olgi Lipińskiej, telewizyjnym Polskim Zoo, Kraj się śmieje i innymi. Pisał piosenki i musicale dziecięce dla harcerskiego zespołu Gawęda (z tekstami Wandy Chotomskiej). Współpracował również z zespołem solistów operowych – Filharmonia Traugutta (spektakle – Sadźmy róże – pieśni powstania listopadowego, Pieśni Powstania Warszawskiego). Skomponował pieśni do słów Karola Wojtyły oraz hymn O potężny Jezu Chryste (wyk. Alicja Majewska), a także Pieśń Papieską – Zostań z nami (słowa Wojciech Kejne, wykonanie Dorota Osińska). Jest twórcą koncertu kolędowego (płyta Kolędy w Teatrze Stu – Halina Frąckowiak, Alicja Majewska, Andrzej Zaucha), granego nieprzerwanie od kilkunastu lat, później z udziałem Zbigniewa Wodeckiego, zmarłego w 2017 r. Podróżuje po wielu krajach Europy, Stanach Zjednoczonych i Australii, najczęściej z Alicją Majewską. Po wykonaniu oratorium „Woła Nas Pan” w Rzeszowie w maju 2005 r. Włodzimierz Korcz współpracuje ze Strzyżowskim Chórem Kameralnym pod dyrekcją Grzegorza Oliwy. Chór towarzyszy kompozytorowi oraz Alicji Majewskiej podczas koncertów („Idzie kolęda, Polska kolęda”, „Majewska – Korcz Okrągłe 31 Lat”).

Olga Bończyk urodziła się 16 stycznia 1968 roku we Wrocławiu w szczególnej rodzinie. Jej rodzice nie słyszeli, żyła zatem na pograniczu dwóch światów – świata ciszy i świata muzyki… ponieważ szybko się okazało, że wraz ze starszym bratem Mirkiem są uzdolnieni muzycznie. Przedszkolanka namówiła rodziców Olgi, by pozwolili rodzeństwu uczyć się w szkole muzycznej. I tak to wszystko się zaczęło.

W wieku 6 lat rozpoczęła edukację w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia im. K. Szymanowskiego przy ul. Łowieckiej we Wrocławiu w klasie fortepianu. – Moim mistrzem była Pani Janina Butor. Dla niej ćwiczyłam mozolnie gamy i pasaże, u niej wylewałam poty nad etiudami Chopina… Ale to ona uwierzyła w mój talent i pokazała mi mój własny świat wrażliwości muzycznej. Gdyby nie jej determinacja i pomoc gdy wątpiłam w swoje siły, nigdy nie byłabym tu gdzie jestem. Szkoła muzyczna odebrała mi dzieciństwo, ale nauczyła mnie pracowitości, solidności, dyscypliny i obowiązkowości… Nauczyła mnie, że w tym zawodzie trzeba ciężko na wszystko pracować, by odnieść pierwszy sukces. – opowiadała później niejednokrotnie Olga. Zaraz po maturze Olga została przyjęta do zespołu gospelowego „Spirituals Singers Band”, którego założycielem i liderem był Włodzimierz Szomański. 9 lat współpracy ze „Spiritualsami” to czas koncertów, tras, wielu wyjazdów zagranicznych, nagrywania płyt, telewizyjnych programów i zdobywania niezliczonej ilości nagród. Równolegle do działalności w zespole, Olga podjęła studia na wydziale wokalno-aktorskim Akademii Muzycznej we Wrocławiu, które skończyła z bardzo dobrym wynikiem w maju 1995 roku. W tym samym roku, postanowiła zakończyć współpracę z zespołem Spirituals Singers Band i przeniosła się do Warszawy, gdzie postanowiła rozwijać się jako aktorka. Druga połowa lat 90. w życiu zawodowym artystki to przede wszystkim praca w dubbingu. Artystka użyczyła swojego głosu między innymi Odetcie z „Księżniczki Łabędzi”, Dżasminie z „Aladyna i króla złodziei” i Kiarze z bajki „Król lew 2: czas Simby”. Pierwszym warszawskim teatrem z którym się związała był Teatr Rampa („Zwierzeta Doktora Doolitle”, „Bracia Krwi”, „Wielka Woda”, „Sztukmistrz z Lublina”). Potem rozpoczęła współpracę z kilkoma teatrami równocześnie – Teatr Roma („Miss Sajgon”), Teatr na Woli („Sztuka kochania czyli serdeczne porachunki”), Buffo („Kofta”) Teatr Piosenki we Wrocławiu („G&I Gershwin”), Teatr Capitol we Wrocławiu („Swing”), Teatr Projekt Warszawa („Some Girls”) W 1999 roku Olga Bończyk wzięła udział w koncercie „Debiuty” podczas XXXVI Krajowej Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Od 2001 roku przez kolejnych 10 lat Olga gościła w domach telewidzów wcielając się w postać dr Edyty Kuszyńskiej, pani anestezjolog pracującej na Oddziale Ratownictwa Medycznego szpitala w Leśnej Górze. Mowa oczywiście o znanym i lubianym serialu „Na dobre i na złe”. W latach 2007-2008 Olga była prowadzącą program „SmaczneGO!” emitowanym na antenie TVP2.

Dziś Olga występuje w wielu spektaklach wystawianych na deskach warszawskich teatrów ( „Ptaszek”,„Za rok o tej samej porze”, „Zdobyć Utrzymać Porzucić”, „Pomalu, a jeszcze raz”). Od wielu lat w towarzystwie najlepszych polskich muzyków jazzowych koncertuje z recitalami, które cieszą się wielkim uznaniem słuchaczy. Swoje umiejętności wokalne zaprezentowała szerokiej telewizyjnej publiczności w 2008 roku w programie „Jak oni śpiewają” i niezaprzeczalnie udowodniła, że nie każdy aktor jedynie„gra, że śpiewa”.

Od dziesięciu lat Olga Bończyk jest także ambasadorką unikatowego na skalę światową programu „Dźwięki Marzeń” realizowanego przez Fundację Orange. Jego celem jest rehabilitacja i leczenie dzieci, urodzonych z wadą słuchu, dając im szansę na normalne życie w świecie dźwięków.Dużym sukcesem okazała się płyta Olgi z piosenkami Kaliny Jędrusik, pt. „Listy z daleka” nagrana z Polską Orkiestrą Radiową w listopadzie 2011 roku oraz świąteczna piosenka, pt. „Swingująca zima” nagrana w grudniu 2012 roku.

Łukasz Zagrobelny to jeden z najlepszych męskich głosów w Polsce. Wokalista obdarzony niezwykłą charyzmą przyciąga na swoje koncerty rzesze fanów. Absolwent Szkół Muzycznych 1. i 2.stopnia,  oraz Akademii Muzycznej we Wrocławiu na kierunku Dyrygentura Chóralna.Łukasz Zagrobelny w 2007 roku wydał debiutancką płytę „Myśli warte słów” i zaczął odnosić liczne sukcesy. Przyznano mu wiele nagród, jak np. Superjedynka za Przebój Roku, ESKA Music Awards za Artystę Roku, Mikrofon Popcornu. Łukasz wyśpiewał hity takie jak: „Nieprawda”, „Życie na czekanie”. W 2008 roku na rynku pojawiła się edycja specjalna pierwszej płyty, na której pojawił się utwór „Nie kłam, że kochasz mnie” nagrany w duecie z Eweliną Flintą. Piosenka stała się największym polskim hitem 2008 roku, o czym świadczą nagrody takie jak: Nagroda Publiczności Festiwalu Krajów Nadbałtyckich w Karlshamn, Viva Comet za Dzwonek Roku, Telekamery 2009 w kat. Muzyka, 2 miejsce Sopot Hit Festiwal w kategorii Przebój Lata. Piosenka „Ty i ja” nagrana przez Łukasza w duecie z Hanią Stach promowała słynny film „High School Musical 3”, którego premiera odbyła się w 2009r. Soundtrack z „High School Musical 3” pokrył się podwójną platyną. Wokalista użyczył również głosu głównemu bohaterowi HSM Troyowi, granemu przez Zaca Efrona.

W 2009 roku przyszedł czas na drugi solowy album „Między dźwiękami”, na którym znalazły się takie przeboje jak: „Jeszcze o nas”, „Mówisz i masz” czy „Przyjdzie czas”. Łukasz wystąpił także w licznych programach TV, z których najbardziej znane to: „Taniec z gwiazdami”, „Tylko nas dwoje”, a przede wszystkim zagrał kilkaset koncertów i zdobył ogromną rzeszę fanów w całej Polsce.

Związany przez 12 lat z Teatrem Muzycznym Roma, gdzie wystąpił w musicalach „Miss Saigon”, „Grease”, „Koty”, „Taniec Wampirów”, „Akademia Pana Kleksa”, „Les Miserables”, „Deszczowa Piosenka”, czy „Pięć Ostatnich Lat”.

Rok 2012 to wielki powrót Łukasza z nową płytą „Ja tu zostaję”, utrzymaną w klimacie lat 60. i 70. Album już po miesiącu od premiery stał się Złotą Płytą. W 2012 r. tytułowa piosenka została wyróżniona podczas Festiwalu Opolskiego Super Nagrodą Programu 1 Polskiego Radia.  Każdy z singli („Ja tu zostaję”, „U mnie maj”, „Nie zapytam Cię”.) stał się przebojem i znalazł się w czołówce ogólnopolskiego zestawienia AIRPLAY CHART. 18 marca 2013 ukazał się czwarty juz album Łukasza „Łukasz Zagrobelny Symfonicznie” będący zapisem koncertu z Polską Orkiestrą Radiową, który miał miejsce w studiu koncertowym Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego. Najnowszy utwór Łukasza to przebojowy „Tylko z Tobą chcę być sobą”, promujący film “Wkręceni 2”.

W styczniu 2016r. w Teatrze Muzycznym Roma odbyła się premiera musicalu „Pięć ostatnich lat” ( „The Last Five Years”) z Łukaszem w roli głównej ( Jamie), a we wrześniu 2016r. w Łukasz wystąpił w roli Clopin w słynnym musicalu „Notre Dame de Paris” na deskach Teatru Muzycznego w Gdyni.

Rok 2017 przyniósł nie tylko  tytułową rolę Łukasza w musicalu „Doktor Żywago”, którego premiera odbyła się w Operze i Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku, czy udział w słynnym „Les Miserables” na deskach Teatru Muzycznego w Łodzi, był to również rok jubileuszu 10-lecia kariery scenicznej Łukasza. Kolejny album wokalisty ukaże się w 2018 roku.